Συνέντευξη της Αλεξάνδρας Βουτζουράκη στο θεατρο.gr με αφορμή την παράσταση Η δούλα που σκηνοθετεί στο θέατρο Αθηναϊκή Σκηνή.

1) Κυρία Βουτζουράκη καλησπέρα σας, και καλωσορίσατε στην σελίδα μας.

Καλησπέρα σας και σας ευχαριστώ για την πρόσκληση.

α) Θα θέλατε να μας πείτε λίγα πράγματα για εσάς ώστε να σας γνωρίσουν καλύτερα οι αναγνώστες μας; Πως προέκυψε το θέατρο στην ζωή σας;

Είναι κάτι που γεννήθηκε μέσα μου σε νεαρή ηλικία και είναι πραγματικά μυστήριο και για μένα το πως προέκυψε καθώς, μεγαλώνοντας σε μια επαρχιακή πόλη, η επαφή μου με το θέατρο ήταν ελάχιστη. Ήρθα Αθήνα για να σπουδάσω ψυχολογία, μπήκα στην θεατρική ομάδα Παντείου κι εκεί η επιθυμία μου να σπουδάσω υποκριτική έγινε ακόμα πιο έντονη, με οδήγησε αρχικά στη δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου και έπειτα, θέλοντας να καλλιεργήσω και τις θεωρητικές μου γνώσεις, στο τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ. Παράλληλα φυσικά άρχισα να εργάζομαι ως ηθοποιός, βοηθός σκηνοθέτη αλλά και μεταφράστρια για να πάρω την απόφαση, πριν από περίπου εφτά χρόνια, να στραφώ και προς τη σκηνοθεσία. Έτσι μπορώ να πω πως τώρα πια το θέατρο, σε όλες τις μορφές του, είναι η ζωή μου.

β) Θα μας πείτε 5 πράγματα για τον εαυτό σας, που ξέρουν κυρίως οι πολύ αγαπημένοι σας;

Συγκινούμαι πολύ με ταινίες, ποιήματα ή ακόμα με πίνακες ή γλυπτά και δεν μπορώ να συγκρατηθώ, κλαίω σαν μωρό. Μου αρέσει πολύ να περπατάω, προσπαθώ να πηγαίνω παντού με τα πόδια, είναι περίοδοι που περπατάω έως και τρεις ώρες την ημέρα. Λατρεύω τα ταξίδια και τις εκδρομές και δεν με πειράζει να ταξιδεύω και μόνη μου. Το καλοκαίρι είναι η αγαπημένη μου εποχή, ξεκινάω τα μπάνια όσο πιο νωρίς μπορώ (από τον Απρίλη) και σταματάω τέλη Οκτωβρίου. Είμαι εργασιομανής και οι φίλοι μου προσπαθούν να «παρασύρουν» σε πιο χαλαρούς ρυθμούς ζωής αλλά εγώ αντιστέκομαι.

2) Η παράσταση "Η δούλα" -Η αλήθεια πίσω από τον Πειρασμό του Γρ. Ξενόπουλου θα κάνει σε λίγες μέρες πρεμιέρα στο θέατρο Αθηναϊκή σκηνή. Θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για τον συγγραφέα και για την παράσταση αυτή;

Πριν από δύο χρόνια ολοκλήρωσα τη διδακτορική μου διατριβή πάνω στον Γρηγόριο Ξενόπουλο και ήθελα να ασχοληθώ και πρακτικά με κάποιο από τα έργα του. Ο Ξενόπουλος είναι σίγουρα ο σημαντικότερος προπολεμικός νεοέλληνας θεατρικός συγγραφέας και η αξία του φαίνεται στη δημοφιλία των έργων του μέχρι και σήμερα. Το μυστικό της επιτυχίας του είναι πως κάτω από το περίβλημα των έργων του, έργα δεμένα πολύ με την εποχή τους, έχει φυτέψει μια «αμφιβολία», μια «εναλλακτική ματιά» είτε για εκείνους που μπορούσαν από τότε να δουν κάτω από την επιφάνεια είτε για ένα μελλοντικό κοινό που θα έχει μια διαφορετική οπτική. Ο Πειρασμός δεν ήταν αρχικά μέσα στις επιλογές μου μέχρι που τον «διάβασα» με άλλο μάτι. Δεν είδα μια προκλητική γυναίκα που μπαίνει σε ένα σπίτι και συνειδητά αποπλανεί και παίζει με όλους τους άντρες του σπιτιού, είδα ένα παιδί που προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα εργασιακό περιβάλλον γεμάτο νάρκες και πιστεύω πως ο Ξενόπουλος θέλησε και ο ίδιος να ρίξει λίγο φως έστω και φευγαλέα σε αυτή της τη διάσταση, κυρίως μέσω της τρίτης πράξης του έργου.

3) α) Ποιος είναι ο στόχος του έργου και σε τι κοινό απευθύνεται;

Το έργο, μέσα από τη συγκεκριμένη σκηνοθετική προσέγγιση, παρουσιάζει την κακοποίηση μέσα από δύο διαστάσεις: α) την έμφυλη διάσταση, καθώς η σεξουαλική, σωματική και ψυχολογική κακοποίηση δεν περιορίζεται στις υπηρέτριες αλλά επεκτείνεται και στις συζύγους. Αναφερόμαστε σε μια εποχή όπου η γυναίκα είναι κτήμα του άντρα και εκείνος ασκεί την εξουσία του πάνω της, πιο διακριτικά ίσως όταν είναι γυναίκα της τάξης του ή επίσημη σύζυγός του, αλλά με άξονα πάντα τον ίδιο και τις επιθυμίες του, β) την ταξική, όπου η κακοποίηση και η βία δεν αφορά μόνο το γυναικείο υπηρετικό προσωπικό αλλά και το αντρικό. Σίγουρα η γυναίκες, που αποτελούσαν και την πλειοψηφία των οικειακών εργατριών, είναι περισσότερο έκθετες και ευάλωτες σε διάφορες μορφές βίας αλλά και οι άντρες υπηρέτες συχνά κακοποιούνταν σωματικά. Ο ελληνικός κινηματογράφος της δεκαετίας του ’60 είναι γεμάτος από χαστούκια και φάπες που μπορεί να μας κάνουν να γελάμε αλλά μάλλον θα έπρεπε να αρχίσουν να μας προβληματίζουν. Επομένως πιστεύω πως απευθύνεται σε ένα κοινό που θέλει να «δει» το παρελθόν με νέο βλέμμα.

β) Ποια ήταν η μεγαλύτερη δυσκολία που συναντήσατε στην υλοποίηση αυτής της παράστασης;

Καθώς το έργο είναι γραμμένο με τους κώδικες της κωμωδίας η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν στην διασκευή του προκειμένου να ατονήσει το κωμικό στοιχείο και να επιτραπεί η ανάδειξη του δράματος.

4) α) Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος, μοναδικός ψυχογράφος, μας παρουσιάζει ένα έργο για την απιστία και τον πειρασμό της νεαρής σάρκας στα πλούσια αστικά σαλόνια της εποχής του. Πόσο σύγχρονη θεματική θεωρείτε ότι είναι η κατάχρηση εξουσίας και η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης από τα εκάστοτε αφεντικά τους;

Η κατάχρηση εξουσίας είναι μια θεματική που παραμένει πάντα επίκαιρη και έχει αποδειχθεί ότι δεν έχει φύλο, επάγγελμα, μορφωτικό επίπεδο, εθνικότητα ή κοινωνική τάξη. Αυτό μου δείχνει πως μέσα σε όλους μας κοιμάται μια «τίγρης» που όταν της δοθεί η δυνατότητα ή η ευκαιρία, δαγκώνει. Όλοι δυνάμει είμαστε θύτες ή θύματα αν οι συνθήκες το επιτρέψουν.

β) θα θέλατε να μας πείτε λίγα λόγια για το θίασο;

Είχα την τύχη και την ευλογία να δουλέψω με οκτώ υπέροχους ηθοποιούς και ανθρώπους. Η Ιωάννα Αγγελίδη, φίλη και συμφοιτήτρια από τα χρόνια του Εθνικού θεάτρου, είναι η δεύτερη φορά που με εμπιστεύεται, μετά τις Γειτόνισσες του Π. Χορν, τώρα σε έναν τελείως διαφορετικό και ιδιαίτερα απαιτητικό ρόλο, ο Θωμάς Πανδής με τον οποίο έχουμε συναντηθεί αρκετές φορές ως ηθοποιοί, ανέλαβε τον πιο σκοτεινό ρόλο της παράστασης μας και αναδεικνύει ιδανικά τα δύο του πρόσωπα- το κοινωνικό και το ιδιωτικό-, η Νίνα Τουμαζάτου, ένα υπερταλαντούχο πλάσμα που εμπιστεύομαι σκηνικά απόλυτα, o Θάνος Σκόπας είναι επίσης ένας ταλαντούχος ηθοποιός με εσωτερικότητα και εκφραστικότητα. Από τη νέα φουρνιά των αποφοίτων της Αθηναϊκής Σκηνής είναι ο Κωσταντίνος Σωτηριάδης με σκηνική αντίληψη και ικανότητα ανώτερη της εμπειρίας του ενώ σε δύο μικρούς αλλά καίριους ρόλους συμμετέχουν οι τελειόφοιτοι της Αθηναϊκής Μένια Τσιγάρου και Δημήτρης Κυριακόπουλος. Τέλος στον απαιτητικό ρόλο της Καλλιόπης είναι μια νέα ηθοποιός, η Χριστίνα Βουλγαρίδου, απόφοιτος κι αυτή της Αθηναϊκής σχολής που είναι για μένα η ιδανική «δούλα».

5) α) Σας έχει μείνει κάποια φράση από την παράσταση; Αν ναι, ποια;

Νομίζω ότι η φράση που με «σόκαρε» περισσότερο όταν διάβασα το έργο είναι εκείνη που λέει η Πολυξένη όταν βλέπει τον νεαρό αδερφό της να την πέφτει στην Καλλιόπη, λέει «Αυτός τουλάχιστον έχει κάποιο δικαίωμα». Θεωρεί δικαίωμα του νεαρού να εκτονωθεί ερωτικά στη νεαρή υπηρέτρια επειδή δεν είναι παντρεμένος.

6) Ποιο είναι το αγαπημένο σας βιβλίο, το αγαπημένο σας τραγούδι και το αγαπημένο σας σημείο στη πόλη;

Το αγαπημένο μου βιβλίο είναι Ο θάνατος του Νταντόν του Γκ. Μπύχνερ, το αγαπημένο μου τραγούδι το Μιλώ για σένα του Θ. Παπακωνσταντίνου και το αγαπημένο μου σημείο στην πόλη ο λόφος του Φιλοπάππου.

7) Πέρα από την παράσταση αυτή, υπάρχουν και άλλα άμεσα σχέδια για την φετινή σεζόν;

Υπάρχουν αρκετές συζητήσεις αλλά όχι κάτι άμεσο.

8) Θα θέλαμε να κλείσουμε, με κάτι που θέλετε εσείς να πείτε για το Θεατρο.gr.

Η τέχνη είναι ένας φάρος στα σκοτάδια του σύγχρονου κόσμου, οι παραστάσεις είναι το φως κι εσείς είστε οι φαροφύλακες που φροντίζετε το φως να σταλεί στον κόσμο. Εύχομαι να κρατάτε το «πόστο» σας με επιμονή και σταθερότητα μέσα από τους ανέμους και τις καταιγίδες.

Πληροφορίες για την παράσταση θα βρείτε εδώ.