Συνέντευξη του ηθοποιού Χρυσοβαλάντη Κωστόπουλου με αφορμή την παράσταση «Τι θα πει ο κόσμος;» στο θεατρο.gr
Συνέντευξη του ηθοποιού Χρυσοβαλάντη Κωστόπουλου με αφορμή την παράσταση «Τι θα πει ο κόσμος;» στο θεατρο.gr
1) Μιλήστε μας για τον εαυτό σας ώστε να σας γνωρίσουν καλύτερα οι αναγνώστες μας.
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη το 1979, ο πατέρας μου ήταν δάσκαλος και παράλληλα είχε κι ένα από τα πρώτα στη Θεσσαλονίκη φροντιστήρια Γερμανικών. Η μητέρα μου φρόντιζε για τις δουλειές του σπιτιού. Δεν ήταν ιδιαίτερα φιλότεχνοι όμως παρακολουθούσαν τις επιθεωρήσεις που ανέβαιναν στη Θεσσαλονίκη, κυρίως τις γιορτινές περιόδους και διασκέδαζαν πολύ με αυτό το είδος θεάτρου. Έτσι ξεκίνησα κι εγώ να βλέπω θέατρο ως παιδί και είχα την τύχη να δω μεγάλους μάστορες του είδους στη σκηνή, όπως Σωτήρη Μουστάκα, Ρένα Βλαχοπούλου, Κώστα Βουτσά, Στάθη Ψάλτη, Χάρρυ Κλυνν, Μάρθα Καραγιάννη, Βασίλη Τσιβιλίκα, Αθηνά Μαυρομάτη και πολλούς άλλους. Αυτή η χαρά και η γιορτινή διάθεση που ένιωθα σαν παιδί βλέποντας αυτές τις επιθεωρήσεις ήταν το πρώτο μου κίνητρο για να πω ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Από πολύ μικρή ηλικία είχα αποφασίσει ότι ήθελα να κάνω αυτό. Στη συνέχεια βέβαια οι λόγοι αλλάξαν, αλλά πάντα ήθελα να γίνω ηθοποιός. Πιστεύω ότι ο ηθοποιός πρέπει όσο εξελίσσεται και μεγαλώνει να αναθεωρεί και τον λόγο που κάνει θέατρο. Αυτό τον κάνει καλύτερο άνθρωπο και ηθοποιό. Σπούδασα από το 2002 έως το 2005 στη Δραματική σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και από το 2006 ζω στην Αθήνα.
2) Φέτος συμμετέχετε στην παράσταση "Τι θα πει ο κόσμος;". Πείτε μας λίγα λόγια για αυτή.
Είναι μία κωμωδία κοινωνικού σχολιασμού της δεκαετίας του 1980-1990. Επικεντρώνεται στο θέμα της σημαντικότητας που είχε τότε η έξωθεν καλή μαρτυρία, η καλή γνώμη του κόσμου δηλαδή για τις επιλογές που έκανε ο καθένας στη προσωπική και οικογενειακή του ζωή. Είναι μία δεκαετία όπου σημαδεύτηκε από την έλευση του ΠΑΣΟΚ και του Αντρέα Παπανδρέου και από όλες τις κοινωνικές αλλαγές που η κυβέρνηση αυτή έφερε στην Ελλάδα. Είναι μία πυκνή και γενεσιουργός ιστορικά στιγμή γιατί η χώρα απομακρύνεται από τις εθνικιστικές και περιοριστικές λογικές της Χούντας των Συνταγματαρχών, αλλά και των αντίστοιχων θυλάκων που υπήρχαν στην Κεντροδεξιά τότε παράταξη και ανοίγει προς τον κόσμο. Προωθούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα, το εθνικό σύστημα υγείας, η συνδικαλιστική οργάνωση, οι αυξήσεις μισθών και συντάξεων κ.α. Τοποθετούνται οι βάσεις ενός σύγχρονου καπιταλιστικού κράτους που όμως δημιουργήθηκε με δανεισμό, χωρίς καμμία ταξική συνειδητοποίηση των πολιτών και προετοιμασία για τη διατήρηση αυτής της ευημερίας στο μέλλον. Αυτή η πρόσκαιρη όπως αποδείχτηκε πια ευημερία δημιούργησε ένα υβριδικό είδος πολιτών που ακόμα παλεύει να προσαρμοστεί στον σύγχρονο κόσμο. Στην κωμωδία «Τι θα πει ο κόσμος;» βλέπουμε στερεοτυπικούς ήρωες της εποχής εκείνης να ζουν ευτυχισμένοι με τα αντίστοιχα πρότυπα και ταυτόχρονα να παλεύουν να εκφράσουν αυτό που θέλει η ψυχή τους πέρα από αυτά τα πρότυπα και από το τι θα πει ο κόσμος. Όλη αυτή η μάχη γίνεται στη σκηνή με χιούμορ, γρήγορους ρυθμούς, αναφορές από τη μουσική, τηλεοπτική, πολιτική κουλτούρα της εποχής αλλά και βαθιές εξομολογήσεις των ηρώων της παράστασης.
3) Ποιος είναι ο ρόλος σας;
Το όνομα του ρόλου μου είναι Αντρέας. Είναι υποδιευθυντής σε μία μεγάλη βιομηχανία. Ένας πλούσιος και επιτυχημένος άνθρωπος, του οποίου όμως η ψυχή μαστίζεται από πάθη κι επιθυμίες έντονα κατακριτέες εκείνη την εποχή από την κοινωνία, τους άλλους. Αισθάνεται δούλος της ευημερίας του και για να ξεφύγει από τον κοινωνικό καθωσπρεπισμό, χωρίς όμως να χάσει την οινομική του ευμάρεια, ζει παράλληλες ζωές. Χτίζει περσόνες, έχει παράλληλες ερωτικές σχέσεις και με τα δύο φύλα, είναι άλλος το πρωί κι άλλος το βράδυ. Είναι ένα υβριδικό προϊόν, σαν αυτά που προανάφερα, που παλεύει να βρει την ψυχική του ισορροπία ανάμεσα σε ένα κόσμο που ανατέλλει τώρα στην Ελλάδα και φωτίζεται από τις ακτίνες ενός πράσινου ήλιου (ΠΑΣΟΚ) αποκαλύπτοντας νέες δυνατότητες ζωής στους πολίτες της και των δικών του ιδεολογικών αγκυλώσεων ριζομένων στον φόβο της κοινωνικής κατακραυγής.
4) Ποιο στοιχείο της παράστασης είναι αυτό που θα αγαπήσει ο κόσμος στην κωμωδία σας που χαρακτηρίζεται ως κοινωνική κωμωδία καταστάσεων.
Θεωρώ πως το κωμικό στοιχείο της παράστασης θα δονήσει περισσότερο αυτούς που έζησαν τη δεκαετία του 1980 κι αυτό γιατί μέσα από τη φαινομενική απιθανότητα των καταστάσεων που χρησιμοποιεί πάντοτε η κωμωδία, αυτοί οι άνθρωποι θα αναγνωρίσουν συμπεριφορές οικίες αλλά και τις αναφορές από διάφορα πεδία της πραγματικότητας των '80s. Ανησυχίες για τη γνώμη των γειτόνων, των γονιών, των δασκάλων, των συγγενών που τις είχαν τότε θα τους φανούν ασήμαντες πια και κωμικές. Αυτό το φίλτρο της θέασης του παρελθόντος που τους προσφέρει η πατίνα του χρόνου δρα απελευθερωτικά και απενοχοποιητικά από τις ανησυχίες και του φόβους που είχαν τότε. Αυτή η απομυθοποίηση της γνώμης του κόσμου και η απελευθέρωση των ηρώων από αυτή είναι για εμένα το στοιχείο που θα αγαπήσει το κοινό περισσότερο.
5) Ποιες είναι οι συνέπειες του φόβου για την κοινή γνώμη και πώς επηρεάζει τις αποφάσεις μας; Μπορούμε να ξεφύγουμε από την ανάγκη αποδοχής των άλλων;
Η ανάγκη αποδοχής από τους άλλους είναι αρκετά έντονη σε νεότερες ηλικίες, κατί που είναι σωστό γιατί συντελεί στην κοινωνικοποίηση του ατόμου και στη δημιουργία της κοινωνικής του ευαισθησίας. Αν αυτό όμως ξεπεράσει τα όρια και γίνουμε εξαρτώμενοι από τη γνώμη των άλλων, τότε αυξάνεται το άγχος στη ζωή μας, δεν μπορούμε εύκολα να πάρουμε αποφάσεις κι εμποδίζεται η ψυχοσυναισθηματική μας ανάπτυξη. Όσο μεγαλώνουμε περιορίζουμε και επιλέγουμε τους ανθρώπους που θα έχουμε στον άμεσο κοινωνικό μας κύκλο, αρα και αυτούς που μας ενδιαφέρει η γνώμη τους. Η ευτυχία θέλει δουλειά πρώτα με τον εαυτό μας. Αν αγαπήσουμε εμείς αυτό που είμαστε, μαζί με τα ελαττώματά μας, τότε θα μας αγαπήσουν κι αυτοί που θέλουμε εμείς δίπλα μας στη ζωή. Αυτή είναι μία αμφίδρομη διαδικασία και θέλει δουλειά.
6) Είναι ο φόβος για την κοινωνική κριτική ανασταλτικός για την προσωπική μας εξέλιξη;
Ο φόβος γενικά μας κάνει να επινοούμε νέους εχθρούς. Έχουμε ανάγκη να φοβόμαστε κάτι, κάποιον, για να αισθανόμαστε ζωντανοί. Δεν ρισκάρουμε, περιορίζουμε τα θετικά συναισθήματα μας, τις επαγγελματικές μας επιλογές, τις κοινωνικές μας συναναστροφές γιατί ο φόβος κινεί τη σκέψη μας. Ζούμε σε μία περιορισμένη πραγματικότητα. Αυτοπεριοριστική για την ακρίβεια. Αυτές είναι οι συνέπειες για έναν άνθρωπο που ζει με έντονες φοβίες. Φυσικά αυτή η συνθήκη διαβίωσης είναι κάτι που δημιουργεί ψυχοσωματικά προβλήματα υγείας και τότε συνήθως το άτομο αυτό αναζητά ιατρική βοήθεια. Ποικιλοτρόπως και αναλογικά με το τι και πόσο το φοβόμαστε χτίζουμε μια φυλακή για να αισθανόμαστε ασφαλείς, απορρίπτοντας τις δυσκολίες των ανθρωπίνων σχέσεων και της πολυπλοκότητα της ζωής.
7) Σχέδια για το μέλλον;
Από τις 6 Δεκεμβρίου 2024, μέχρι τον Φεβρουάριο του 2025, θα βρίσκομαι κάθε Παρασκευή και Σάββατο στις 20.00 στο θέατρο Αγγέλων Βήμα, στο έργο των Νικήτα Μιχαλκόφ και Ρούσταμ Ιμπρατζίμπεκοφ «Ψεύτης Ήλιος» σε σκηνοθεσία Μαργαρίτας Δαλαμάνγκα. Πρόκειται για τη θεατρική διασκευή της ομώνυμης ταινίας που έχει κερδίσει το όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας το 1994 καθώς και το Μέγα βραβείο στο Φεστιβάλ Καννών. Η συγκεκριμένη διασκευή έχει γίνει από τον Πήτερ Φλάννερυ κι έχει ανέβει παλιότερα στο Λονδίνο. Στη παράσταση κρατάω τον ρόλο του Μίτια.
https://tickets.public.gr/theater/ti-tha-pei-o-kosmos/