ΠΩΣ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ Η ΙΔΕΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ «ΆΒΥΣΣΟΣ» ΚΑΙ ΤΙ ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΓΙΑ ΕΣΑΣ;

Η ιδέα γεννήθηκε μέσα από τα όνειρα μου κυριολεκτικά. Ονειρεύτηκα τον κόσμο αυτό στον ύπνο μου. Aγαπώ να εξελίσσω ξυπνητή ιδέες που με βρήκαν ενώ κοιμόμουν. Αισθάνομαι ότι οι διαδρομές του ασυνείδητου είναι οι πιο ειλικρινείς. Εκεί δεν χωρά καλλωπισμός. Είναι αυτό που είναι. Ο φόβος, η λίμπιντο, το τραύμα. Είναι υλικά πρωτογενή. Αυτό που με βρήκε στον ύπνο μου ήταν ο φόβος για το τέλος του κόσμου. Ονειρεύτηκα έναν κόσμο που καταρρέει και ένα πλήθος ανθρώπων που καλούνται να περάσουν μια σειρά από ατέλειωτες δοκιμασίες προκειμένου να καταφέρουν να επιβιώσουν. Το αντίφαση είναι πως αν και όλο αυτό φαντάζει σκοτεινό στον ύπνο μου παρουσιάστηκε σε μια συνθήκη παιχνιδοποιημένη, με πολύ φως και βαθιά ευτράπελη και αστεία.

Η «ΆΒΥΣΣΟΣ» ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΗ. ΤΙ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΝΕΠΝΕΥΣΕ ΝΑ ΕΞΕΤΑΣΕΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΘΕΜΑ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ;

Παρατηρώ πως μεταμορφωνόμαστε οι άνθρωποι όσο περνούν τα χρόνια. Παρατηρώ τι μετατοπίσεις κάνουμε όλοι για να επιβιώσουμε, όσο εξελίσσονται οι πίστες στη ζωή. Με ενδιαφέρει τρομερά η μεταμόρφωση της ανθρώπινης ψυχής μέσα στον χρόνο: από ανάγκη, από ωριμότητα, από τον κυνισμό της ίδιας της ζωής από το φόβο της φθοράς και του θανάτου.

ΠΟΙΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΑΤΕ ΚΑΤΑ ΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑΣ ΣΥΓΓΡΑΦΗΣ ΚΑΙ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ;

Η ΑΒΥΣΣΟΣ είναι ένα έργο ανοιχτής δραματουργίας. Αυτό θα πει πως το έργο (συγγραφικά και κείμενά) δημιουργείται μέσα από τη διαδικασία της πρόβας. Και το έργο αυτό δεν ανήκει στο είδος του θέατρου της επινόησης (devised), είναι ποιητική/λογοτεχνική γραφή. Εγώ σαν δημιουργός ξεκινώ την πρόβα με έναν κειμενικό κορμό, όμως γράφω πάντα και για τους ερμηνευτές μου. Ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του κειμένου σμιλεύεται μέσα από τη διαδικασία των δοκιμών. Εδώ είναι η μεγάλη πρόκληση. Το σενάριο σμιλεύεται εν κινήσει.

Στο κομμάτι της σύνθεση της παράστασης, η πρόκληση για μένα είναι να καταφέρω να παρασύρω τους συνεργάτες μου στην εξερεύνηση του λαβυρίνθου που έχω ονειρευτεί. Έτσι και αλλιώς η δουλειά είναι ομαδική. Το υλικό είναι μεγαλύτερο και από εμένα και από τον καθένα μας.

Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ 7Γ ΤΟΥ ΠΛΥΦΑ. ΠΩΣ ΕΠΙΛΕΞΑΤΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΧΩΡΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ ΣΑΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ ΤΗΝ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΤΟΥ ΕΡΓΟΥ;

Ο χώρος 7Γ δεν είναι θεατρικός χώρος αλλά βιομηχανικός. Έχει την πατίνα του χώρου εργασίας, της αποθήκης και έχει και το αποτύπωμα των χρονών. Είναι ένα ΠΑΛΙΟ μέρος. Ήταν αυτό ακριβώς που αναζητούσα για τον σταθμό επιθεώρησης της ΑΒΥΣΣΟΥ. Έπειτα η μεγάλη τζαμαρία του χώρου, κρατά τον θεατή σε μια διαρκή σχεση με το εξω. Κι αυτό το ΕΞΩ εχει τη δική του ζωη. Αυτό το ΕΚΕΙ για τη δραματουργεία της ΑΒΥΣΣΟΥ είναι κομβικο πολύ.

ΩΣ ΒΡΑΒΕΥΜΕΝΗ ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΣ, ΠΩΣ ΝΙΩΘΕΤΕ ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΥΓΓΡΑΦΗ; ΥΠΗΡΞΑΝ ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΠΟΥ ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΕ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΤΕ;

Ήρθε πολύ φυσικά. Πάντα έγραφα. Απλώς δεν έγραφα για το θέατρο. Ήταν μια προσωπική τελετουργία. Ένα δικό μου μυστικό. Κι ήρθε η στιγμή που ένιωσα πως είναι η ώρα για μοιρασιά. Να σκηνοθετώ στην αρχή με δυσκόλεψε πολύ. Όχι σαν διεργασία αλλά καθαρά σαν ρόλος. Από πιτσιρίκι είχα συγκρουσιακή σχέση με τους σκηνοθέτες. Βίωνα τη σχέση αυτή με την/τον σκηνοθέτη σαν κάτι πολύ εξουσιαστικό και ιεραρχημένο στο οποίο ένιωθα ότι πρέπει να εναντιωθώ ψυχικά. Όταν ήρθα αντιμέτωπη με το να συνθέτω τα δικά μου ήταν μεγάλη ανατροπή. Όμως δεν νιώθω σκηνοθέτης. Νιώθω δημιουργός. Maker. Προτιμώ τη λέξη αυτή, μου φαίνεται λιγότερο κάθετη. Και με απασχολεί πού και πως η δημιουργία -ακόμη και μεθοδολογικά- μπορεί να χρησιμοποιεί λιγότερο κάθετες και πιο οριζόντιες διαδικασίες. Πιστεύω βαθιά σε αυτό: πως ο τρόπος με τον οποίο δουλεύουμε, οι στρατηγικές δημιουργίας, μπορούν να έχουν φιλοσοφική ή αισθητική συνέπεια.

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ Η ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΛΠΙΖΕΤΕ ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΤΕ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΕ ΤΗΝ «ΆΒΥΣΣΟ»;

Με ενδιαφέρει η παράσταση να είναι εμπειρία αισθητηριακή και όχι διανοητική. Να το νιώσει ο θεατής, να το «πάρει» όχι να το καταλάβει ή να το ερμηνεύσει. Και για αυτό η γραμμή τόσο του κειμένου όσο και της μουσικής και της σωματικότητας σε αυτή την ανάγκη πατούν.

ΠΟΙΕΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΕΣ ΕΠΙΡΡΟΕΣ ΣΑΣ, ΕΙΤΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ ΕΙΤΕ ΑΠΟ ΑΛΛΕΣ ΤΕΧΝΕΣ, ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕΙ ΩΣ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ ΚΑΙ ΕΠΗΡΕΑΣΑΝ ΤΟ ΕΡΓΟ ΣΑΣ;

Ο ΠΥΡΓΟΣ του Κάφκα, το ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΟΤΑΝ ΓΕΡΑΣΟΥΝ του Πολλακ και το STALKER του Ταρκόφσκι ήταν εμπνεύσεις/καταλύτες για τη δημιουργία της ΑΒΥΣΣΟΥ. Τώρα διαχρονικά η έμπνευση για εμένα ήταν πάντα τα κινούμενα σώματα. Όταν ήμουν 16 είχα δει στο Γκάζι στο μήνα χορού το Blush του Wandekeybus και έπειτα λίγα χρόνια αργότερα to Café Muller στο Sadlers Wells και είχα τρελαθεί. Είχε πάθει τρικυμία όλη μου η ύπαρξη. Έπειτα πάντα λάτρευα τη μεγάλη λογοτεχνία. Οπότε στο θέατρο πάντα με οδηγούσε η τρέλα του σινεμά, η λογοτεχνία και ο χορός.

ΑΥΤΗ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΕΡΟΣ ΕΝΟΣ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΥ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΤΑΞΙΔΙΟΥ. ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΛΛΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ Η ΣΧΕΔΙΑ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΝΘΟΥΣΙΑΖΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ;

Το ταξίδι είναι να δημιουργώ έργα, να γράφω, να παίζω και να διδάσκω. Θέλω πολύ η ΑΒΥΣΣΟΣ να ταξιδέψει. Την πιστεύω βαθειά αυτή τη δουλειά. Έχω τους μαθητές μου από τις σχολές, που δουλεύουμε πολύ τρελά και απογειωμένα φέτος. Έπειτα είναι η παράσταση της Έλλης (Παπακωσταντίνου) που έχω χαρά μεγάλη και γι’ αυτό. Θα παίξουμε το Μάιο στο Πορεία και μετά φεύγουμε για την Neukollner Oper. Όταν γυρίσω από το Βερολίνο θέλω να γράψω ξανά. Έχω αρχίσει ήδη το σκίτσο για το επόμενο έργο και ανυπομονώ να κοιτάξω αυτό το υλικό σε ησυχία.

Πληροφορίες και εισιτήρια παράστασης : https://www.more.com/gr-el/tickets/theater/abyssos-mia-paradoksi-diabatiria-teletourgia/