Με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου σας, "Μαύροι Πίνακες" από τις εκδόσεις Κάκτος, θα ήθελα να ξεκινήσουμε από την αρχή του δικού σας καμβά: ποια ήταν η πρώτη σπίθα; Από ποια σκοτεινή ή φωτισμένη γωνιά της ψυχής ή της σκέψης σας ξεπήδησε η έμπνευση για αυτή τη συνθετική αφήγηση;

Μάριος: Οι Μαύροι Πίνακες είναι η μορφή που δώσαμε σε όλα εκείνα που εμείς πρεσβεύουμε ως άνθρωποι. Η ιδέα να αποκωδικοποιείται το έγκλημα μέσα από τους Μαύρους Πίνακες του Γκόγια πηγάζει από τον τρόπο που υπάρχουμε με τη Σοφία ως άνθρωποι και καλλιτέχνες. Γιατί κι εμείς αυτό κάνουμε. Αποκωδικοποιούμε τη ζωή μέσα από την τέχνη.

Στην τέχνη, έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τις λέξεις να ντύνονται με εικόνες. Εσείς όμως τολμήσατε την αντίστροφη κίνηση: αποτυπώσατε την εικαστική ένταση και τη δραματουργική φόρτιση της σειράς σας σε ένα λογοτεχνικό σώμα. Ποια ήταν η πρόκληση αυτής της μεταγραφής; Και πόσο άλλαξε η "υφή" του έργου όταν πέρασε από την οθόνη στο χαρτί;

Σοφία: Ήταν μία εξαιρετικά ενδιαφέρουσα διαδικασία ακριβώς για αυτόν τον λόγο. Η κάμερα είναι μαγική γιατί ναι μεν δίνει την εικόνα αλλά λειτουργεί αφαιρετικά ως προς τις έννοιες, την ψυχογραφία, τα βαθύτερα κίνητρα, το συμβολισμό. Το βιβλίο ήταν για εμάς μία ευκαιρία να ειπωθούν όσα δεν έχουν ειπωθεί. Να μπούμε πιο βαθιά στην ιστορία και κυρίως στην ψυχή και τα κίνητρα των ηρώων. Θα μπορούσαμε να γράφουμε για αυτούς ασταμάτητα.

Πώς ήταν για εσάς η εμπειρία της πρώτης συγγραφικής σας «έκθεσης» στον κόσμο του βιβλίου, αυτή τη φορά όχι μέσα από την οθόνη, αλλά μέσα από τις λέξεις;

Σοφία: Και οι δύο διαβάζουμε πάρα πολύ. Αγαπάμε τα βιβλία. Το να περνάμε στην πλευρά του συγγραφέα και μάλιστα ενός βιβλίου του οποίου την ιστορία αγαπάμε και οι δύο τόσο πολύ, μας ενθουσίασε. Το γεγονός ότι ένα μήνα μετά την κυκλοφορία του έγινε best seller και πέρασε ήδη στη δεύτερη έκδοσή του, είναι συγκινητικό.

Τι είναι και τι συμβολίζουν οι Μαύροι Πίνακες;

Μάριος: Οι Μαύροι Πίνακες ήταν για τον Γκόγια η αντανάκλαση του τρόπου που έβλεπε τον κόσμο. Αυτό είναι και για εμάς η ιστορία μας τόσο ως σενάριο όσο και ως βιβλίο.

Η πρωταγωνίστρια, δείχνει να παλεύει όχι μόνο με το εξωτερικό μυστήριο, αλλά και με τη σκιά που πέφτει εντός της. Τι είδους "φως" ή "αντανακλάσεις" αναζητούσατε μέσα από εκείνη;

Μάριος: Την ονομάσαμε Άννα γιατί είναι ένα όνομα που διαβάζεται το ίδιο και από την καλή και από την ανάποδη. Και αυτό είναι η Άννα: η ίδια και από την καλή και από την ανάποδη. Η Άννα είναι επιτέλους μία ηρωίδα με ελαττώματα, που κάνει λάθη και το ξέρει, που παλεύει αλλά δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στους ρόλους της. Γι’ αυτό είναι αληθινή. Και είναι αληθινή σε όλα. Γιατί δε μιλάει με λόγια, αλλά με πράξεις. Οι ατέλειες την κάνουν μοναδική. Ο διαφορετικός τρόπος σκέψης και δράσης. Η τελειότητα είναι βαρετή. Η Άννα δεν είναι.

Αν σας ζητούσαν να μεταφέρετε το βιβλίο σας σε έναν πραγματικό πίνακα – ένα και μόνο έργο τέχνης που να το περικλείει — τι θα βλέπαμε σε αυτόν; Και ποιος θα κρατούσε το πινέλο;

Σοφία: Θα ήταν ο Κρόνος που καταβροχθίζει το παιδί του, όπως η κοινωνία καταβροχθίζει τον άνθρωπο. Το πινέλο θα το κρατούσε ο Γκόγια. Θα ζωγράφιζε υπό την υπόκρουση Μπετόβεν και κάτω από τον πίνακα θα υπήρχε η φράση του Νίτσε: “Αγαπώ αυτόν του οποίου η ψυχή είναι βαθιά ακόμα και στο πλήγωμα”.

Σε ποιο βαθμό το βιβλίο είναι βιωματικό; Όχι απαραίτητα σε γεγονότα, αλλά σε αίσθηση, σε ψυχικούς χώρους, σε προσωπικούς «μαύρους πίνακες» που κουβαλάτε;

Μάριος: Κάθε έργο τέχνης είναι βιωματικό, αυτοβιογραφικό, γιατί αποτυπώνονται σε αυτό όσα ο συγγραφέας σκέφτεται, πιστεύει και θέλει να φωτίσει.

Σοφία: Ο Κάφκα έλεγε πως μόνο το έργο του αγαπάει κανείς από της καρδιάς του τα βάθη, γιατί έτσι γνωρίζει τον εαυτό του.

Πίσω από το αστυνομικό εύρημα, αναδύεται μια υπόγεια φιλοσοφική ερώτηση: πόσο μακριά μπορεί να φτάσει κάποιος για να ολοκληρώσει το «έργο» του, είτε ως δημιουργός είτε ως εκδικητής; Το βλέπετε αυτό σαν μορφή τέχνης ή παραχάραξής της;

Μάριος: Αν η ζωή είναι ένα σχοινί πάνω από μία άβυσσο, τότε ο καλλιτέχνης είναι ένας ακροβάτης που δεν επιλέγει να περάσει απλώς στην απέναντι όχθη, αλλά βουτάει σε αυτή την άβυσσο και δεν φοβάται να δει ακόμα και το τέρας που κρύβει. Όπως λέμε όμως και στο βιβλίο “καμιά φορά τα τέρατα ξέρουν να αναρριχώνται καλύτερα από τον καθένα”.

Το μαύρο, ως χρώμα, στην εικαστική γλώσσα έχει συνδεθεί με την αφαίρεση, την ένταση, την τελική σιγή. Τι εκφράζει για εσάς ο μαύρος πίνακας σε λογοτεχνικό επίπεδο; Είναι η αρχή ή το τέλος;

Σοφία: Οι άνθρωποι είμαστε παλέτες από χρώματα. Όλα τα χρώματα, όμως, όσο όμορφα κι αν είναι – όπως λέει και η Ιόλη μας στους Μαύρους Πίνακες – πάντα οδηγούν στο μαύρο.

Σχέδια για το μέλλον;

Σοφία: Να πούμε τις ιστορίες μας είτε ως βιβλία είτε ως σενάρια είτε ως θεατρικές παραστάσεις.

https://www.kaktos.gr/product/mavroi-pinakes-propolisi/?srsltid=AfmBOopSZoVXTJiz1IK8fqXdC8N0SWHKegYzv-rGFYE9TE1YJJbKJY_C

Διαβάστε εδώ την κριτική μας για το βιβλίο Μαύροι Πίνακες.