1. Ο τίτλος της παράστασής σου παραπέμπει στη Νέα Υόρκη. Τι σημαίνει για σένα το «New York’s Funny Man» και πώς συνδέεται με την προσωπική σου πορεία στην κωμωδία;

Γεννήθηκα στην Αθήνα, αλλά μεγάλωσα στη Νέα Υόρκη, τη δεκαετία του ’70 και του ’80, σε μια γειτονιά με κυρίως Ιρλανδούς, Γερμανούς και Ιταλούς. Ήμουν παιδί του δρόμου, το να παίζω μπάλα, να τριγυρίζω έξω και να μπλέκω σε φασαρίες ήταν κάτι απολύτως φυσιολογικό. Όλη μέρα με τους φίλους μου κάναμε πλάκα μεταξύ μας, και οι νταήδες ήταν σε κάθε γωνία, έτοιμοι να σου επιτεθούν, οπότε έπρεπε να είσαι σκληρός. Δεν υπήρχαν «ασφαλείς χώροι» τότε. Αν είχες οποιαδήποτε «αδυναμία», το έβγαζαν αμέσως στη φόρα. Ήταν κάτι το φυσιολογικό να σε φωνάζουν “σαλιγκάρι” ή “μπιφτέκι” και αλλά τέτοια παρατσούκλια κυκλοφορούσαν παντού.

Το να μεγαλώνεις σε μια τέτοια γειτονιά δεν ήταν καθόλου εύκολο. Η κωμωδία ήταν ο τρόπος μου να αντεπεξέρχομαι. Ήταν η διέξοδός μου. Όλες αυτές οι εμπειρίες με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα. Έπρεπε να έχεις σκληρό πετσί και το ίδιο ισχύει και για την κωμωδία. Όταν ανεβαίνεις στη σκηνή, πρέπει να μη σε νοιάζει τίποτα, να τα πεις όλα όπως είναι, χωρίς φίλτρο. Είσαι εντελώς μόνος εκεί πάνω και στηρίζεσαι αποκλειστικά στο μυαλό σου και τα αντανακλαστικά σου.

Με λίγα λόγια, αυτός είναι και ο λόγος που επέλεξα το όνομα “NY’s Funny Man”. Γιατί μέσα σε τρεις λέξεις λέει τα πάντα για μένα.

2. Ποιες θεματικές αγγίζεις στη νέα σου παράσταση; Υπάρχουν θέματα που θεωρείς «άβατα» στο χιούμορ ή όλα επιτρέπονται όταν υπάρχει καλή πρόθεση;

Ασχολούμαι με όλα τα θέματα. Τίποτα δεν είναι εκτός ορίων. Από σχέσεις και το πέρασμα του χρόνου μέχρι το σεξ, το φύλο και τη φυλή. Όλα παίζουν. Αλλιώς, ποιο το νόημα να είσαι κωμικός; Ο κόσμος θέλει να γελάει και περιμένει από μένα να πω αυτά που οι ίδιοι δεν μπορούν να πουν.

3. Πόσο διαφορετικό είναι το κοινό στη Ρόδο σε σχέση με της Αθήνας; Προσαρμόζεις καθόλου το υλικό σου ανάλογα με τον τόπο ή παραμένεις πιστός στο αρχικό κείμενο;

Το κοινό στη Ρόδο είναι λίγο πιο πολυπολιτισμικό λόγω των τουριστών, κυρίως από τη βόρεια Ευρώπη, αλλά οι περισσότεροι καταλαβαίνουν ή μιλάνε Αγγλικά, πράγμα θετικό. Στην Αθήνα το κοινό είναι πιο παγκόσμιο: έχεις Ασιάτες, Αφρικανούς, Πακιστανούς, Κονγκολέζους... Το υλικό μου γενικά δεν αλλάζει πολύ, αλλά αλληλεπιδρώ με το κοινό, και αυτό κάποιες φορές αλλάζει τα πάντα — συχνά προς το καλύτερο.

4. Έχεις ζήσει ή δουλέψει στις ΗΠΑ; Πόσο σε έχει επηρεάσει η αμερικανική stand-up σκηνή στον τρόπο που γράφεις και ερμηνεύεις το χιούμορ σου;

Ζω και δουλεύω ως stand-up κωμικός στη Νέα Υόρκη εδώ και 14 χρόνια, από τότε που σταμάτησα τις καταχρήσεις. Η ανατροφή μου στους δρόμους της Νέας Υόρκης είχε τεράστια επιρροή στο ύφος και το περιεχόμενο της κωμωδίας μου. Ήταν σκληρό, ναι, αλλά δε θα άλλαζα τίποτα.

5. Η παράσταση θα παίζεται σταθερά κάθε Δευτέρα και Τρίτη για τέσσερις μήνες στη Ρόδο. Πώς διατηρείς την ενέργεια και τη φρεσκάδα σου σε τόσο πυκνό πρόγραμμα;

Απλά αγαπάω αυτό που κάνω. Δεν το βλέπω σαν δουλειά. Έχω φυσική ενέργεια και απολαμβάνω τη ζωή και την επαφή με τον κόσμο. Για κάποιους πιο εσωστρεφείς μπορεί να είναι εξαντλητικό, αλλά εγώ το λατρεύω. Όπου κι αν πάω, βλέπω χιούμορ παντού. Το μυαλό μου λειτουργεί έτσι: παίρνω τον πόνο και τον μετατρέπω σε γέλιο. Όπως λέω πάντα: «Η κωμωδία γεννιέται από τον πόνο!»

Κάθε Κυριακή θα εμφανίζομαι στο rock club “Sticky Fingers” στη Ρόδο. Το μαγαζί άνοιξε στα ’70s και λατρεύω το όνομά του! Αυτή είναι η δική μου εκδοχή του SNL: Sunday Night Laughs. Επίσης, κάθε Δευτέρα και Τρίτη, θα είμαι στο Principato.

6. Ποιο είναι το πιο απρόσμενο ή αστείο περιστατικό που σου έχει τύχει επί σκηνής σε προηγούμενες παραστάσεις;

Μία από τις πιο αστείες εμπειρίες που είχα ως κωμικός ήταν όταν εμφανίστηκα στο Bing Crosby Theater, στο Σποκέιν της Ουάσινγκτον. Ήμουν σε περιοδεία με τον Charles Murphy (R.I.P.), και όλοι εκεί είχαν την εντύπωση ότι ήμουν... σε πρόγραμμα προστασίας μαρτύρων! Μάλλον τους φάνηκα τόσο «Νεοϋορκέζος» και εκτός τόπου, που υπέθεσαν ότι κρύβομαι από κάτι! Αυτή η παρεξήγηση με ενέπνευσε να δημιουργήσω ένα καρτούν με τίτλο “Witless Protection Program”, μια παρωδία του “Witness Protection Program”. Τα σκίτσα έκανε ο Mike Rockwitz (Legendary Entertainment / Marvel Comics) και την animation επιμελήθηκε ο Wil Branca, από τα γνωστά καρτούν Ren & Stimpy. Έκανα συνολικά έξι διαφορετικές φωνές για τη σειρά.

Άλλο ένα αστείο περιστατικό ήταν όταν εμφανίστηκα στο Providence και παρουσίασα μια συναυλία, όπου σύστησα στη σκηνή τη Γλυκερία και τη Μελίνα Ασλανίδου. Όταν μιλούσα με τον διοργανωτή, ανέφερε το όνομά της και εγώ δεν είχα ιδέα ποια ήταν. Όταν μου είπε «Γλυκερία», εγώ σκέφτηκα «γλυκάκια»! Κι αυτός μου λέει: «Φίλε μου, είναι η Céline Dion της Ελλάδας!» Εγώ μεγάλωσα με rock & roll, οπότε δεν την ήξερα. Μακάρι να ζούσε η μητέρα μου να το δει αυτό. Ήταν μεγάλη θαυμάστριά της. Είμαι σίγουρος πως με καμάρωνε από τον ουρανό, μαζί με τον πατέρα μου.

Πληροφορίες: 2108645400, 6949103079 ,6932133764
Προπώληση: eventbrite.com