*Γράφει η Αθηνά Κακλαμάνη

“Πριν κάμποσο καιρό, πάνου στη Λιάκουρα, στο αετοχώρι το Δαδί, ρώτησα ένα παιδί ως οχτώ χρονώ:
-Τον ξέρεις τον Άρη;
-Ναι, μου λέει. Τον ξέρω.
-Τον είδες ποτέ σου;
-Όχι. Μα τόνε ξέρω.
-Πώς είναι;
-Τρεις βολές πιο αψηλός απ' τον πατέρα μου. Κι έχει ένα μεγάλο -μεγάλο κόκκινο άλογο. Και πίσω τον ακολουθάει πάντοτες ένας τρανός αητός με μια σημαία.”

Από μικρή είχα μια ιδιαίτερη αγάπη για τον Καπετάνιο του ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη, μια προσωπικότητα αμφιλεγόμενη για πολλούς, μα σίγουρα φτιαγμένη από τη στόφα των ηρώων της Επανάστασης του '21 και των μεγαλύτερων επαναστατών του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Γι' αυτό το λόγο το να παρακολουθήσω μια παράσταση βασισμένη στον άνθρωπο αυτό όχι μόνο μου προκάλεσε χαρά, αλλά και άγχος για το τι θα αντικρίσω. Είναι, το δίχως άλλο, διαφορετικό πράγμα να διαβάζεις για τους ήρωες σου κι άλλο να τους συναντάς σε μια σκηνή θεάτρου, και συγκεκριμένα αυτή του Olvio.

Παρά, λοιπόν, το μέγεθος της πρόκλησης, o Τάσος Σωτηράκης καταφέρνει να ερμηνεύσει επάξια την μεγαλύτερη, ίσως, μορφή της Ελληνικής Αντίστασης, ανταποκρινόμενος στις ιστορικές, πολιτικές, συναισθηματικές και τέλος καλλιτεχνικές απαιτήσεις της παράστασης "Αρης". Σε αυτό, ωστόσο, συνέβαλε καθοριστικά το κείμενο της Σοφίας Αδαμίδου, μέσα από το οποίο φάνηκε όχι μόνο η ενδελεχής μελέτη της ζωής και της πολιτικής πορείας του Άρη, αλλά και η αγάπη της προς το πρόσωπο του. Έτσι, όπως οι μαρμαρωμένοι βασιλιάδες κι άλλοι ήρωες από την Ευρώπη, που δεν πέθαναν, αλλά κοιμούνται, αναμένοντας την ώρα του μεγάλου κινδύνου του λαού τους, έτσι και ο Άρης εμφανίζεται μπροστά στα μάτια μας, έχοντας ξυπνήσει από τον λήθαργό του, να περιπλανιέται στους δρόμους της Αθήνας και να διηγείται το παραμύθι του λαού μας, τις ελπίδες, τις προσδοκίες και τις απογοητεύσεις του.

Το στοιχείο αυτό του “μύθου” γύρω από το πρόσωπο του αρχικαπετάνιου είναι που τον καθιστά και μία από τις πιο γοητευτικές και ρομαντικές μορφές της ελληνικής ιστορίας. Πρόκειται, ωστόσο, για έναν μύθο που έχει ένα fundamentum in re, δηλαδή μια επαφή με την πραγματικότητα. Έτσι, το μυθικό στοιχείο του Άρη αξιοποιείται πλήρως από τη σκηνοθεσία, η οποία ακροβατώντας μεταξύ επικότητας και λυρισμού καταφέρνει να του δώσει μια τελετουργική, θα έλεγα, λειτουργία. Το αυτό επιτυγχάνεται και μέσω της αφίσας της παράστασης (Γιώργος Γούσης), η οποία ντύνει τον Βελουχιώτη με το ένδυμα ήρωα λαϊκού παραμυθιού, μέσω μιας πανέμορφης ξυλογραφίας.

Όλα αυτά στοχεύουν σε ένα είδος αφύπνισης και ενσυναίσθησης του θεατή μέσα από τις διηγήσεις του Καπετάνιου του ΕΛΑΣ, ο οποίος χρησιμοποιείται σαν αντικείμενο συστοιχίας μέσα στο έργο. Με αυτόν το τρόπο, ο Άρης μεταμορφώνεται τελετουργικά σε έναν φάρο ελπίδας και αναμνήσεων που συμβολίζει την εξαπάτηση του ελληνικού λαού, αλλά και τους αγώνες που δόθηκαν και θα δοθούν από αυτόν για έναν ομορφότερο κόσμο. Έτσι, η παράσταση επιτυγχάνει τη γεφύρωση του παρελθόντος με το σήμερα, καθιστώντας το έργο επίκαιρο και όχι μια απλή ιστορική αφήγηση.

Παράλληλα, ένα ακόμα στοιχείο που καθιστά την παράσταση “Άρης” αξιόλογη είναι ότι κατά τη γνώμη μου αποτελεί μια “νέα” καλλιτεχνική πρόταση. Πιο συγκεκριμένα, στον κόσμο του “Άρη” τα συναισθήματα λαμβάνουν τρομαχτικά μεγέθη. Έτσι το έργο από τη μία παρουσιάζει στοιχεία αρχαίου δράματος, ενώ από την άλλη στοιχεία λαϊκού παραμυθιού, με αποτέλεσμα ο Βελουχιώτης, με τη λεβεντιά, την ευαισθησία, τις ηγετικές του ικανότητες, αλλά και την τραγική του μοίρα να εμφανίζεται σαν τραγικός ήρωας και “σαλός θεού” ταυτόχρονα. Το πάντρεμα αυτών των στοιχείων σε συνδυασμό με μια πρωτόγνωρη ορμή και επική δύναμη, που χαρακτηρίζει την παράσταση και πηγάζει μέσα από τις ήττες και τις νίκες του παρελθόντος, είναι που δίνει στην παράσταση δική της ταυτότητα.

Σύμφωνα με τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι η παράσταση “Άρης” αποτελεί έναν φόρο τιμής όχι μόνο στον ίδιο το Βελουχιώτη, αλλά στον ίδιο τον ελληνικό λαό, στο αγωνιστικό του φρόνημα, στο αίμα που χύνει κάθε φορά για ένα καλύτερο μέλλον, στο αιώνιο παρόν του στους αγώνες του, στο ντουφέκι του, που δεν σταματάει να εκπυρσοκροτεί και να υπερασπίζεται τα αγαθά του ανθρώπου και τις ειρήνης. Πρόκειται για μια παράσταση -λατρεία στο λαό που του αξίζει μια Τέχνη, που να έχει τις δικές του ιδιότητες, μια τέχνη στιβαρή, γεμάτη πίστη, όμοια με τα πεπρωμένα του!

Συγγραφέας:Σοφία Αδαμίδου

Ερμηνεία – Σκηνοθετική επιμέλεια: Τάσος Σωτηράκης

Ο ηθοποιός Θοδωρής Τσουανάτος και ο μικρός Πέτρος Φλωράκης «έδωσαν» τις φωνές τους.

Μουσική: Villagers of Ioannina City (VIC). Το τραγούδι «Άρη μου», σε στίχους Αγλαΐας Κλάρα, μελοποίησε και ερμηνεύει η Ερωφίλη. Το μουσικό κομμάτι της έναρξης και του τέλους είναι του Βασίλη Καραγιάννη.

Κινησιολογία: Αγγέλα Πατσέλη

Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας

Επιμέλεια video: Ηλίας Φλωράκης

Ειδικά Εφέ: Προκόπης Βλασερός

Φωτογραφίες: Εβίτα Σκουρλέτη

Επικοινωνία: Μαρίκα Αρβανιτοπούλου | Art Ensemble

Πληροφορίες

Θέατρο OLVIO: Ιερά Οδός 67 & Φαλαισίας 7, Βοτανικός, τηλέφωνο: 210 34 14 118 (18:00 – 21:00)
Πρεμιέρα: Τετάρτη 1 Μαρτίου

Ημέρες και ώρες παραστάσεων: κάθε Τετάρτη στις 20:00, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21:00